Ամեն անգամ, երբ Երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը խոսում է իր քաղաքական (իշխանական) հավակնությունների մասին, իմ մոտ գրեթե ինքնաբերաբար ցանկություն է առաջանում պաշտպանել ներկա իշխանությանը: Երբեմն նույնիսկ մտածում եմ, որ դա հատուկ է արվում, որ մեզ միտումնավոր են «դեմ տալիս» Քոչարյանին՝ որպես գործող իշխանության միակ այլընտրանք, որպեսզի շատ մարդիկ սարսափեն եւ չմտածեն իրական այլընտրանքների մասին: Բայց բոլոր դեպքերում Հայաստանին անհրաժեշտ է ուժեղ ընդդիմություն: Ցանկալի է՝ ոչ քոչարյանական: Շատ բաներ, որոնք անում է ներկայիս իշխանությունը, ինձ դուր չեն գալիս: Բայց եթե փորձենք խորը մտածել եւ հասկանալ, թե որոնք են ծրագրերի եւ գաղափարների սակավության, հաճախ անզուսպ պոպուլիզմի եւ ակնհայտ ինֆանտիլիզմի պատճառները, ապա կտեսնենք, որ դրանցից ամենակարեւորն օբյեկտիվ է: Ի դեպ, ճիշտ նույն պատճառով Ուկրաինայում իշխանության եկան շոումենները, երգիչներն ու ասմունքողները, «ժողովրդի ծառաները»: Թե՛ Հայաստանում, թե՛ Ուկրաինայում մարդիկ խորապես հիասթափվել են դասական քաղաքական գործունեությունից եւ կուսակցություններից, նրանց ավելի սրտամոտ էր քաղաքացիական ակտիվիզմը՝ այդ պայքարին հատուկ զինանոցով: Իսկ ի՞նչն է ընկած հիասթափության հիմքում: Պատասխանը միանշանակ է՝ քաղաքական համակարգի բացակայությունը:
Ամբողջը՝ aravot.am
