Հայաստանի Երկրորդ եւ Երրորդ նախագահներն Անկախության տոնի առթիվ ուղերձներով են հանդես եկել: Ինքնին դա նորմալ է: Ես շատ կցանկանայի, սակայն, որ այդ օրն իրենց անդրադարձը լիներ առավել ընդհանրական ու չշոշափեր այս պահի քաղաքական խնդիրները: Ընդհանրապես նախկին նախագահներին, անկախ նրանից, թե ինչ են այդ մարդիկ արել իրենց պաշտոնավարության ժամանակ, ես չեմ պատկերացնում քաղաքական պայքարի հորձանուտում՝ անխուսափելի լեզվակռվում նսեմացվում է նախագահի ինստիտուտը:

Նախկին ղեկավարների հնչեցրած մի շարք գնահատականների հետ ես համաձայն չեմ: Մասնավորապես, չեմ կիսում այն մտահոգությունները, որոնք առնչվում են, պայմանականորեն ասած, «հայու գենի» հետ: «Հեղափոխական» տենդով քանդվում են պետության ինստիտուցիոնալ հիմքերը, ոչնչացվում ավանդական ազգային արժեքները, անհանդուրժողականություն եւ փոխադարձ ատելություն է սերմանվում» (Ռոբերտ Քոչարյան): «Ուստի, բոլորիս պարտականությունն է հատկապես այսօր` այս խառնակ ժամանակներում, սրբորեն պահպանել եւ պաշտպանել այդ արժեքները տարատեսակ ոտնձգություններից, զգոն լինել, երբ անհայրենիք, շինծու արժեքներ եւ բարքեր քարոզողները մեր դուռն են ծեծում, անաղարտ պահել, զարգացնել ու հարստացնել մեր ազգային արժեքները եւ փոխանցել հետագա սերունդներին» (Սերժ Սարգսյան): Ինձ թվում է, մեր ավանդական արժեքներին ոչինչ չի սպառնում: Բայց պարզ է, որ Սորոսի, տրանսգենդերի, միասեռական ամուսնությունների, Ստամբուլյան կոնվենցիայի, իմ կարծիքով, դատարկ եւ մտացածին թեմաներն այսօր ակտուալ են եւ կարող են քաղաքական միավորներ բերել:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ aravot.am