Օլիմպիադայի հայկական արդյունքի մասին

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանը «Ֆեյսբուքի» իր էջում գրել է.

«Հայաստանի մարզիկները ամառային օլիմպիադայի ընթացքում վաստակեցին չորս մեդալ՝ երեք արծաթ եւ մեկ բրոնզ:

Եթե «դետալային» համեմատություն անենք նախորդ՝ Տոկիոյի օլիմպիադայի արդյունքի հետ, ապա կա «միլիգրամի» առաջընթաց: Տոկիոյում երկու արծաթ ու երկու բրոնզ էր, իսկ հիմա արծաթի տեսակարար կշիռն ավելին է:

Իհարկե, հասկանալի է, որ սա կեսկատակ դիտարկում է, քանի որ Փարիզի օլիմպիադան որեւէ կերպ հնարավոր չէ համարել հայկական մարզաշխարհի առաջընթաց:

Իհարկե, ես չէի ասի նաեւ տապալում: Ըստ էության, 2012 թվականից հետո արդեն չորորդ օլիմպիադան է, որ Հայաստանի մեդալների քանակը 3-4-ի սահմանում է: Ընդ որում, այդ ընթացքում փաստորեն եղել է ընդամենը մեկ ոսկի՝ Արթուր Ալեքսանյանը Ռիոյում:

Իհարկե հիշենք նաեւ, որ Ռիոյում մեղմ ասած կասկածելի մրցավարության զոհ դարձավ մեր ըմբիշ Միհրան Հարությունյանը: Ի դեպ, Արթուր Ալեքսանյանն էլ պնդում է, որ ինքն էլ մրցավարության զոհ է դարձել Փարիզի օլիմպիադայի եզրափակչում:

Նկատենք սակայն, որ ըմբշամարտը այն մարզաձեւն է, որտեղ մրցավարական սկանդալները պարբերական են եւ առնչվում են ոչ միայն մեզ: Ըստ այդմ, ես բոլորովին կողմնակից չեմ առաջնորդվել էն մտայնությամբ, որ՝ ոսկին մերն էր, բայց գողացան մրցավարները:

Պետք է արձանագրել, որ սկսած 1996 թվականից Հայաստանը առ այսօր ունի ընդամենը 1 օլիմպիական ոսկի: Այսինքն, 28 տարվա ընթացքում Հայաստանի մարզիկները կարողացել են նվաճել ընդամենը 1 օլիմպիական ոսկի, եւ այստեղ մրցավարական սխալներին ու անարդարությանը հղում անելը մեղմ ասած կլինի պարզապես ինքնարդարացում, որքան էլ իհարկե խիստ ցավալի ու զայրալի է, երբ մարզիկների հանդեպ լինում են մրցավարների անարդար որոշումներ: Ի դեպ, սա էլ մի այլ թեմա է, որին կանդրադառնամ առաջիկայում:

Վերադառնալով օլիմպիական արդյունքին: Կրկնեմ, վերջին չորս օլիմպիադաների համեմատությամբ մեր արդյունքը կայուն է: Դրանից առաջ՝ 2008 թվականին Պեկինում Հայաստանը նվաճել էր երկու բրոնզով ավելի: Իսկ 2004 թվականին՝ Աթենքում, Հայաստանը չնվաճեց ոչ մի մեդալ:

Ի դեպ, այդ ժամանակ Ազգային օլիմպիական կոմիտեի նախագահը այս օրերին վերստին հռչակված Իշխան Զաքարյանն էր, որը Աթենքի օլիմպիադայի անփառունակ արդյունքից հետո լքեց ԱՕԿ նախագահի պաշտոնն ու այդ պաշտոնում ընտրվեց Գագիկ Ծառուկյանը:

Նաեւ թերեւս կարեւոր է նկատել, որ վերջին 4-5 տարիներին, կառավարող մեծամասնությունը այսպես ասած չոտնձգելով ԱՕԿ նախագահի պաշտոնին, այդուհանդերձ շոշափելիորեն բարձրացրել է մարզական կյանքում ԿԳՍՄ նախարարության դերը եւ այն այսօր հրապարակային դաշտում ավելի առաջ է, քան օլիմպիական կոմիտեինը:
Ինչպես տեսնում ենք, մարզաշխարհի օլիմպիական արդյունքը սակայն դրանից առանձնապես չի փոխվում: