Ինչու՞ է փոխզիջումային, օպտիմալ և միակ իրացնելի տարբերակը ձախողվել

Վահրամ Աթանեսյանը գրել է.

«Երեկ 1in.am-ին հարցազրույցում ԱԺ պաշտպանության հարցերի հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը մի քանի անգամ հռետորական հարցադրում արեց, թե ինչու՞ առաջին պատերազմից հետո Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը «Ղարաբաղի հարցը չլուծեց»: Լուծումն ինչպե՞ս է լինում:

1994թ. ԵԱՀԿ Բուդապեշտի գագաթաժողովը լեգիտիմացրեց հրադադարի եռակողմ համաձայնագիրը, Լեռնային Ղարաբաղը ճանաչեց հակամարտության կողմ: Նույն տեղում աշխարհի հիսունից ավելի երկրներ, այդ թվում՝ Թուրքիան եւ Ադրբեջանը, սահմանեցին, որ հակամարտության բոլոր կողմերը, այսինքն՝ Ադրբեջանը, ԼՂ-ն եւ Հայաստանը պետք է հասնեն խաղաղության պայմանագրի ստորագրման, իսկ երկորդ փուլում՝ ԼՂ կարգավիճակի համաձայնեցման:

Լեռնային Ղարաբաղի առջեւ Հայաստանի նախագահը 1993 թ. հունիսի 14-ին երկու սկզբունքային պարտավորություն է ստանձնել՝ երբեք չքննարկել Լաչինի շրջանի վերադարձի եւ Պաշտպանության բանակի կազմալուծման հետ կապված որեւէ առաջարկություն: 1997թ. կարգավորման փուլային տարբերակն այդ «կարմիր գծերը» խստորեն պահպանում էր:

Իսկ թե ինչու է այդ փոխզիջումային, օպտիմալ եւ միակ իրացնելի տարբերակը ձախողվել, Անդրանիկ Քոչարյանը պետք է գերազանց իմանա, քանի որ այդ տարիներին զբաղեցրել է պաշտպանության նախարարի տեղակալի պաշտոնը. մի երկրում, որի բանակը պաշտպանության նախարարի գլխավորությամբ դեմ է քաղաքական ղեկավարությանը, մեկ լուծում կարող է լինել. կամ զինվորականությունը հայտարարվում է «խունտա», ձերբակալվում եւ դատվում, կամ տեղի է ունենում ռազմական հեղաշրջում: Հայաստանում 1998թ. փետրվարի 3-ին երկրորդ տարբերակն է աշխատել»։