Դավիթ Հովհաննիսյանը համեմատում է գինեգործությունը պատերազմի հետ, հմտորեն օգտվում ճգնաժամի ընձեռած հնարավորություններից եւ զոհաբերում  գործարանները խաղողի «ոսկե ողկույզը» պահպանելու համար: Իր գինեգործական բրենդը՝ Ոսկեվազի գինու գործարանը, ստեղծել է 90-ականների խառը ժամանակներում՝  «խաղադրույք կատարելով» հայկական գինեգործության, հայկական կաղնուց պատրաստված տակառների եւ հնագույն կարասների վրա:

Գինեգործությունը լուրջ ռազմավարություն է: Ես հաճախ եմ համեմատում մեր ոլորտը պատերազմի արվեստի հետ: Տարբերությունն այն է, որ այս ասպարեզում պետք է լինել առավելագույնս անկեղծ եւ հնարավորինս զգուշավոր, որովհետեւ քո անկեղծությունը կարող է օգտագործվել քո իսկ դեմ. ամեն ոք չէ, որ պատրաստ է պատասխանել «փոխադարձությամբ»: Հենց այս սկզբունքի վրա է կառուցվում ողջ ռազմավարությունը. ես նկատի ունեմ արտադրողների եւ վաճառողների միջեւ հարաբերությունը: Մենք գինիներ ենք վաճառում աշխարհի շուրջ 18 երկրում. երբ նկատում եմ, որ ինչ-որ մեկը հենց խաղի ընթացքում փոխում է դրա կանոնները, իմ ուղեղում առաջանում են գործընկերության այլ կանոններ: Նույն կանոնն է գործում նաեւ տեղական արտադրողների հետ. իհարկե, կամուրջներ չեմ այրի, սակայն մոտեցումները վերանայվում են:

Բարձրագույն վարպետություն է հաղթել մինչեւ այն պահը, երբ սպառնալիքը կդառնա իրական: Եթե գիտես, թե ովքեր են քո «չկամեցողները», եւ ճանաչում ես ինքդ քեզ, դժվար չէ կռահել նրանց մտադրությունները. ինքս բավականին երկար ժամանակ զբաղվել եմ ալկոհոլային ապրանքների առեւտրով: Հինգ տարի՝ 1992-1997-ը, Մոսկվայում զբաղվել եմ օղու եւ գինու դիստրիբուցիայով: Հիշո՞ւմ եք «Մենաստանի տնակը»՝ ոչ լավագույն որակի բուլղարական գինին: Սպառվում էր վագոններով:

Որոշումներն արագ եմ ընդունում: 1997 թվականին գործով մի քանի ժամով եկել էի Հայաստան… եւ որոշեցի մնալ, չնայած այդ ժամանակ բավականին կայացած բիզնես ունեի Ռուսաստանում: Ինձ առաջարկեցին գնել գինու երեք գործարան, որոնք խորհրդային տարիներին մտնում էին «Խերես» միավորման մեջ: Հենց այդ պահին էլ միտք ծագեց՝ ինչո՞ւ վաճառել ուրիշի անորակ գինին, եթե կարելի է արտադրել սեփականն ու որակյալը: Մտքումս սկսեց ձեւավորվել տեսլականը, մտքեր առաջացան, թե ինչպես կարելի է խթանել բիզնեսը, ինչպես անվանել բրենդը, ինչ խաղող օգտագործել, ինչպիսի տեսք պետք է ունենա պիտակը, սկսեցին տեսանելի դառնալ հեռանկարները: Եվ հենց այդ ժամանակ Ռուսաստանում ճգնաժամ սկսվեց, որը խլեց այն ամենը, ինչ վաստակել էի, բայց ավելի ամրապնդեց գինեգործությամբ զբաղվելու ցանկությունս:

Ընտրած ուղու վերաբերյալ կասկածներ չեմ ունեցել. սիրում եմ ռիսկի դիմել, իսկ գործերը սրտով եմ կառավարում: Գալիք դժվարությունների մասին մտածելու ժամանակ էլ չունեմ: Գինեգործության ասպարեզում առաջին քայլերս արել եմ ընկերոջս՝ ժառանգական գինեգործ Գարուշ Սամվելյանի հետ: Երկուսով արեցինք առաջին քայլերը գինու արտադրության ոլորտում: Արտադրում էինք խերես, որը 1954 թվականից պատրաստվում էր գործարանում, ինչպես նաեւ կարմիր չոր «Արշակավան», աղանդերային «Մուսկատ Ռոզալի» եւ «Կատարինե»՝ չամիչ դարձած խաղողից։

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ gastrovino.mediamax.am-ում։