«Քանի ինձ չեք սպանել, ուրիշ ընտրություններ չեն լինի»,– հայտարարել է իշխանությունից կառչած Ալեքսանդր Լուկաշենկոն՝ դիմելով գործադուլ հայտարարած և ցույցերին միացած Մինսկի անվաքարշակների գործարանի բանվորներին։ Փաստորեն, Բատկան հնչեցրել է այն միակ տարբերակը, որի դեպքում ինքը կդադարի կառավարել և վայր կդնի նախագահի իր լիազորությունները։
Լուկաշենկոյի հայրենասերի կերպարը հօդս է ցնդում ժամ առ ժամ՝ բացահայտելով եսակենտրոն իշխողի իրական դեմքը։ Համենայն դեպս այդ մասին են վկայում Լուկաշենկոյի և ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի այդքան հաճախակի դարձած հեռախոսազրույցները, որոնց ընթացքում Բելառուսի նախագահը օգնություն է խնդրում, իսկ ռուսական կողմը վերահաստատում է իր՝ նեղ պահին թիկունք դառնալու և «ցուցարարներին լռեցնելու» պատրաստակամության մասին։
26 տարի նախագահած Ալեքսանդր Լուկաշենկոն, որ այս ընտրություններում էլ պաշտոնապես «ջախջախիչ» հաղթանակ գրանցեց (80%), պատրաստ է համագործակցության գնալու և երկրի ինքնիշխանությունը ռուսական կողմին հանձնելու, միայն թե պահպանի այդքան փայփայված գահն ու թագը։
Ստացվում է՝ մի կողմից ժողովուրդն է ոտքի ելել «երթի հանուն ազատության» և պատրաստ է վերջապես թոթափելու ավտորիտար ռեժիմը, մյուս կողմից՝ Լուկաշենկոն է և իր աջակից Ռուսաստանը՝ հեռուն գնացող քաղաքական նկրտումներով։
Արդյո՞ք Ռուսաստանին հպատակվելու օդում կախված մոտալուտ վտանգը կկասեցնի համաբելառուսական զարթոնքը և կստիպի լայն զանգվածներին համակերպվել ևս մեկ կեղծված ընտրությունների հետ (Լուկաշենկոյի նախագահության օրոք Բելառուսի ոչ մի ընտրություն Արևմուտքի կողմից արդար չի համարվել), թե՞ համբերության բաժակը վաղուց լցվել է և այլևս սարսափազդու չեն ուրվագծվող սպառնալիքները։ Հիրավի պահը վճռական է և ամեն վայրկյան կարող է վերաճել զինված բախումների։
Նկատենք՝ «ազատագրական ճակատ» ձևավորած բելառուսցիներին սատարում է միջազգային հանրությունը՝ պահանջելով Բելառուսի իշխող վարչախմբից անսալ սեփական ժողովրդի ձայնին (արդեն քննադատություններ են հնչել ԱՄՆ-ի, ԵԱՀԿ-ի և միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպությունների կողմից) և հեռանալ առանց արյան ծովերի։
Քրիստինե Հովսեփյան
