Բոլորս տեսանք, թե մի քանի օր առաջ ինչպիսի սանձարձակ հետապնդման ենթարկվեց Մարտի 1-ի գործով գլխավոր մեղադրյալ Ռոբերտ Քոչարյանի և մյուսների գործը վարող դատավոր Աննա Դանիբեկյանը: Ռոբերտ Քոչարյանի աջակիցները ուղղակիորեն ծաղրեցին և փորձեցին հոգեբանական ճնշում գործադրել դատավորի վրա: Փաստացի դա ճնշում էր դատավորի վրա և նրա գործունեությունը խոչընդոտելու փորձ:

Երիտասարդները, իրավացիորեն, ձերբակալվեցին: Բնականաբար, Քոչարյանի թիմը սկսեց դա որակել որպես «քաղաքական հետապնդում»: Այսինքն հասել ենք այն կետին, որ մարդու վրա ճնշում գործադրելը և խուլիգանական, ծաղրական վարք դրսևորելը քաղաքական դիրքորոշման արտահայտում է, իսկ դրանից բխող համապատասխան իրավական գործընթացները՝ քաղաքական հետապնդում:

Հիրավի, Հայաստանի Հանրապետությունում շատ արժեքներ են խեղվել: Տեսնես վերջին 20 տարվա քաղաքական պայքարի միջով անցած մարդիկ, երբևէ կմտածեի՞ն, որ այնպիսի կարևոր արժեք, ինչպիսին քաղբանտարկյալն է, նույնպես փորձ կարվի խեղել և խեղաթյուրել: Քաղբանտարկյալները Սափեյան եղբայրներն էին: Քաղբանտարկյալները Մյասնիկ Մալխասյանը, Փաշինյանը, Արզումանյանը և 7-ի գործով մնացած տղաներն էին: Նրանք քաղբանտարկյալ էին, որովհետև մեղադրվում էին մի բանի մեջ, որը չէին կատարել, այն է՝ պետական իշխանության յուրացման փորձ և իբրև թե զանգվածային անկարգությունների կազմակերպում: Բոլորս հիշում ենք, թե ինչպես էին դատական գործընթացներում փլվում մեղադրական կողմի «փաստերը»:

Քաղբանտարկյալները այն հարյուրից ավել սովորական մարդիկ էին, որոնց մեծ մասը ընդամենը մեկ ոստիկանի ցուցմունքով էր դատապարտվել: Հասկանու՞մ եք՝ մարդկանց բանտեր էին նետում ընդամենը մեկ ցուցմունքի հիման վրա, որը հետագայում նույնիսկ չէր հաստատվում: Հիմա մի քանի օր առաջ տեղի ունեցած հանցագործությունը ամբողջ համացանցը տեսավ, և ապացույցների կարիք անգամ չկա: Եվ այսքանից հետո Քոչարյանի կողմնակիցները և նրան հարողները անամոթաբար կրկնում են, որ այդ երիտասարդները «քաղբանտարկյալ» են: Ո՛չ, հարգելիներս: Հանցագործություն անելով քաղբանտարկյալ չեն դառնում: Ինչպես նշվեց, Հայաստանում շատ արժեքներ են խեղաթյուրվել, բայց քաղբանտարկյալի վեհ արժեքը հասարակությունը թույլ չի տա խեղաթյուրել: Որովհետև մեր երկրի իրական քաղբանտարկյալները երիտասարդ սերունդների հերոսներ են եղել: Տարիներ շարունակ, իրական քաղբանտարկյալների անունները շուրթերին, երիտասարդներ են ծեծվել փողոցներում, կայացել որպես անհատներ և վերջապես բնակչից վերածվել քաղաքացիների: Երբ տարիներ շարունակ իրական քաղբանտարկյալների անուններով ցուցանակները ձեռքերին երիտասարդները դուրս էին գալիս փողոցներ, անցորդները նրանց ողջունում, ժպտում, կամ նույնիսկ միանում էին:

Միգուցե այս երիտասարդների համար Քոչարյանի փոքրաթիվ աջակիցները փողոցներում բողոքի ակցիաներ իրականացնեն, սակայն նրանք զորակցության և ժպիտների փոխարեն հասարակության կողմից կստանան ատելության և անեծքների խոսքեր: Հարց կառաջանա՝ ինչու՞: Պատասխանը մեկն է՝ արժեքներ կան, որոնք չի կարելի պղծել: