Քաղաքագիտական աքսիոմ է, որ յուրաքանչյուր քաղաքական ուժ ձգտում է իշխանության, և արդեն իսկ իշխանության հասած ուժը ձգտում է պահել այդ իշխանությունը: Մեթոդաբանությունը իհարկե տարբեր է: Կան երկրներ, որտեղ իշխանությունները այլակարծության նշույլ անգամ չեն թողնում երևա: Այդպիսի երկրները բազմաթիվ են՝ Ռուսաստան, Հյուսիսային Կորեա, Ադրբեջան և այլն: Հայաստանում իհարկե իրավիճակը այլ է: Հայաստանում ոչ միայն կա հավաքների և խոսքի ազատություն, այլև կոնկրետ վերջին իսկ համատեքստում կարելի է ասել տիրում է անարխիա:
Հայաստանում որևէ իշխանություն այդչափ դեղին մամուլի, քաղաքացիական և քաղաքական հասարակությունների կողմից չի քննադատվել ազատորեն, որքան այս իշխանությունը: Սա, իհարկե, կարևոր ձեռքբերում է ժողովրդավարացման ճանապարհին, և գործող իշխանությունները, որոնք ժողովրդավարացումը հռչակել են իրենց սկզբունքներից մեկը, որևէ կերպ չպետք է հետ կանգնեն դրանից: Այստեղ սակայն հետաքրքիր մի հանգամանք կա: Իշխանությունները, այնուամենայնիվ, որոշակի կիքսեր թույլ են տալիս: Օրինակ վերջերս աղմուկ հանած պաշտոնյաների աշխատավարձների բարձրացման թեման: Հանրության մի որոշակի զանգվածին խիստ վրդովվեցրել էր ոչ այնքան բարձրացման, որքան դրա գաղտնիության հարցը: Այսինքն եթե չլիներ հայտնի և փայլուն լրագրողական հետաքննությունը, ապա հանրությունը գուցե տարեվերջում իմանար, որ այդպիսի բան է կատարվել: Հարց է առաջանում: Արդյո՞ք իշխանությունը սկսել է չհետևել իր իսկ կողմից հռչակված թափանցիկության սկզբունքին: Եվ եթե այո, ապա ինչու՞:
Հայաստանում հեղափոխության հիմնական սնուցիչներից մեկը այն էր, որ նախկին հանցավոր իշխանությունը, ըստ էության, կտրված էր ժողովրդից, և ժողովուրդը իրեն անտեսված էր զգում՝ սպասելով ընդվզման հարմար պահի: Ներկայիս իշխանությունները պետք է հստակ հասկանան, որ իրենց այս կիքսերը շատ ավելի ցավալիորեն են ընկալվելու հասարակության կողմից և շատ ավելի խիստ են քննադատվելու: Որովհետև կա մի պարզ հանգամանք: Հասարակությունը, սպասելիքներով լցված, ուղղակիորեն իր ուսերին դրած իշխավորներին նստեցրել է իրենց աթոռներին և տվել մանդատ կառավարելու, ինչպես նաև բարեփոխումներ իրականացնելու: Հասարակությունը չուներ այս սպասումները նախկիններից: Որովհետև ի՞նչ կարելի է սպասել մարդկանց կյանքերի գնով իշխանության եկած հանցագործներից: Իսկ ներկայիններից սպասելիքները կան և շատ են: Այդ իսկ պատճառով իշխանությունները պետք է ականջներին օղ անեն, որ իրենց իսկ հռչակած արժեքներից որևէ շեղում չի ներվելու նույն այդ հասարակության կողմից: Հեղափոխություններով իշխանության եկածները՝ հասարակության ակնկալիքները չկատարելու կամ նույնիսկ նախկին իշխանություններին հատուկ վարքի անգամ շատ փոքր դրսևորման դեպքում շատ ավելի դաժան են պատժվում նույն այդ հասարակության կողմից, ով իրենց բերել էր իշխանության:
Իհարկե ենթադրելի է այն, որ իշխանությունները այդ որոշումը այսպես ասած գաղտնի են կատարել՝ վախենալով հասարակական աղմուկից: Այստեղ նույնպես հարց է առաջանում: Իսկ ինչու՞ իշխանությունը պետք է վախենա հասարակական աղմուկից: Ժողովրդավարական հասարակարգերում յուրաքանչյուր իշխանություն կարողանում է անգամ ամենաաղմկոտ որոշումները կայացնել, որովհետև ունենում է դրա հիմքը և կարողանում է բացատրել դա հասարակությանը: Մեր պարագայում որևէ բացատրություն ըստ էության չտրվեց: Եվ դա առիթ տվեց հանրությանը իրավացիորեն դժգոհել և անգամ կոռուպցիոն ռիսկերի թեմա շոշափել: Եթե ասվեր, որ դա իրականացվում է ոլորտային ռեֆորմների իրականացման համատեքստում, ապա դա ուրիշ խոսակցություն է, որովհետև այո՛, այն մարդիկ, ովքեր իրենց ոլորտներում հաջողություններ են գրանցել կամ գրանցելու ի շահ պետությանը և բարեփոխումներին, պետք է շատ վարձատրվեն: Սակայն այստեղ մի բայց կա: Հասարակությունը մեծ հաշվով չի տեսնում ռեֆորմներ և մեկ էլ հանկարծ տեսնում է ոչնչով չհիմնավորված աշխատավարձերի բարձրացնում: Եվ արդյունքում իր մոտ հարց է առաջանում՝ ո՞նց և ինչո՞ւ, եղբայր:
