Անգլիական թեյախմությունը հեքիաթային գեղեցիկ կյանք է՝ ավանդույթներով, փխրուն ճենապակով, ծեսերով և առասպելներով: Դրանցից մեկը թեյի մեջ կաթ ավելացնելն է։ Ինչպիսին էլ այս թեյը մեզ թվա՝ համեղ կամ տարօրինակ, մենք քնքշանքով ենք նայում այս թվացյալ ավանդույթին՝ բացարձակապես անտեղյակ լինելով դրա առաջացման պատմությունից։

Բրիտանացիները սկսեցին առատորեն թեյ խմել մոտավորապես 19-րդ դարի երկրորդ կեսից: Ավելին, 19-րդ դարի վերջում նրանք սկսեցին ավելի շատ մուգ թեյ խմել։ Հենց այդ ժամանակ էլ հայտնվեց Lapsang Souchong -ը՝ Հարավային Չինաստանի թեյի ամենահայտնի տեսակներից մեկը: Մինչ այդ խմում էին թեթև թեյեր՝ հիմնականում սպիտակ։

Մինչ Սուեզի ջրանցքի փորումը՝ Շանհայից Բրիտանիա հասնող թեյը զգալիորեն կորցնում էր իր սպառողական որակները։ Այն ժամանակ հերմետիկ փակ փաթեթներ չկային։ Բարձր խոնավությունը չի բարելավել թեյի համն ու բույրը․ ավելին՝ վնասել է դրանց։ Բրիտանացիների բախտը բացարձակ չի բերել թեյի հարցում, ինչպես, օրինակ, ռուսներինը, որոնց այն մատակարարվում էր ցամաքային ճանապարհով։ Այնուամենայնիվ՝ բրիտանացիները թեյ էին խմում` և՛ հենց այնպես, և՛ որպես ուժեղ խթանիչ, և՛ որպես աֆրոդիզիակ և այլն: Այն բարձր էր գնահատվում և համարվում էր հիմնականում արիստոկրատիայի և ազնվականության խմիչք: Բայց միևնույն ժամանակ այն մաքուր տեսքով խմելը գրեթե անհնար էր։ Ուստի, ամենայն հավանականությամբ, բրիտանացիների կողմից կաթի համատարած օգտագործման հիմնական պատճառն ըմպելիքը տանելի դարձնելն է։

Մանրամասները` սկզբնաղբյուրում։