ՀՀ քաղաքացին այս կամ օտար երկնքի տակ իր տեղը չի գտնում, ինչի՞ համար պիտի ամաչի կամ մեղավորության զգացում ունենա

Հրապարակախոս, ԼՂ նախկին պատգամավոր Վահրամ Աթանեսյանը ֆեյսբուքյան էջում գրել է․

«Ի՞նչ է նկատի ունենում սոցիալական մեդիայի հայ հեղինակը, երբ գրում է, որ ԼՂՀ ռազմա-քաղաքական ղեկավարության Բաքվի «դատավարությունը» մեր բոլորիս ամոթն է: Հայաստանի միջին-վիճակագրական քաղաքացին, բռնատեղահանված արցախցին, որ չորս պատերազմում ամուսին, որդի, թոռ է կորցրել, հայրենազրկվել եւ արդեն մեկուկես տարի է՝ այս կամ օտար երկնքի տակ իր տեղը չի գտնում, ինչի՞ համար պիտի ամաչի կամ մեղավորության զգացում ունենա:

Ավարայրի ճակատամարտից հետո Պարսկաստանը դատել է հայ փրկված նախարարներին, այդ թվում՝ մարզպան Վասակ Սյունեցուն: Արաբները Նախիջեւանում կենդանի հրկիզել են հայ նախարարներին: Օսմանյան Թուրքիայում տասնյակ հայ հեղափոխականներ մահվան են դատապարտվել, ցարական Ռուսաստանը 1909 թվականին ձերբակալել եւ աքսորի ու տաժանակրության է դատապարտել ՀՅԴ բազմաթիվ գործիչների:

Չի կարելի մի ողջ ժողովրդի պարսավանքի ենթարկել նրա համար, որ իր երկու կամ երեք, կամ չորս տասնյակ զավակներն այսօր թշնամական գերության մեջ են: Ժողովուրդն առանց այդ էլ քառասունչորսօրյա պատերազմից, Արցախի կորստից ուշքի չի գալիս: Նրան ինքնախարազանման մղելու իմաստը ո՞րն է:

Մանավանդ Բաքվի բանտում գտնվողներն էին կոչված հոգալու ժողովրդի մասին, ոչ թե ժողովուրդը՝ նրանց: Ընդ որում, եթե նրանք անկեղծորեն դիմեին ժողովրդին, ապա, հավատացած եմ, նա ավելի օպտիմալ եւ արժանապատիվ լուծում կգտներ:

Հ.Գ. Ասվածից ամենեւին էլ չի հետեւում, թե պատանդների եւ ռազմագերիների հայրենադարձության մասին չպետք է խոսել եւ հանուն այդ նպատակի իրականացման չպետք է գործել: Բայց դա իշխանությունների, Արցախի ռազմա-քաղաքական վերնախավի խնդիրն է, ոչ թե՝ Հայաստանի քաղաքացու եւ բռնատեղահանված արցախցու»։