Ակտիվացել է մերժված անցյալը, իսկ ապագան մշուշոտ է դարձել. Ժակ-Հակոբ Պապիկյան

Վերջապես ամեն ինչ ընկել է իր տեղը. հասարակության շրջանում հիասթափությունն առ իշխանություն,փաստորեն, պարտադիր երևույթ է: Այսպես ասած՝ «զսպող զզվանք»:

Թավիշից հետո թվացյալ փոփոխությունները որոշակի վակում էին առաջացրել: Կարծես՝ ամեն ինչ այնպես պետք է զարգանար, ինչպես երկար տարիներ միայն երազել էինք: Այդուհանդերձ, բոլորին հայտնի է , որ հասարկության մեջ որոշակի մտավոր կարողության տեր խավը մշտապես ընդդիմադիր ջիղ պետք է ունենա իր ներսում, ինչը զսպաշապիկի և առողջ վերահսկողության դերակատարման գործառույթ է կատարում:

Ոմանք ավելի շուտ, մյուսները պատերազմից հետո միայն սկսեցին նկատել՝ նախկին տարիների թերացումները ուղղելու նոր իշխանությունների ակնհայտ անկարողությունը, այսինքն պարզ դարձավ նաև նրանց թերացումը՝ խոստացված ծրագրերի իրականացման հարցում:

Ցավոք, այդ թերացումների ու անկարողության համախառն արդյունքը ողբերգական և վտանգավոր հանգուցալուծման առաջ կանգնեցրեց մեր ժողովրդին:
Արդյունքում՝ հայտնվել ենք ծայրահեղ ծանր իրավիճակում, որտեղ ակտիվացել է մերժված անցյալը, իսկ ապագան մշուշոտ է դարձել: Ավելին՝ անցյալն ու ներկան այնպիսի հուժկու գրկախառնության մեջ են, որ ապագան խեղդամահ անելու վտանգ է ստեղծվել:

Ցանկացած ճգնաժամ կարելի է վերապրել, բայց առանց վարկաբեկված անցյալի ու փաստացի ձախողված ներկայի ուղղորդման: Մեզ ժամանակավոր զսպվածություն է պետք՝ առանց ներքին ցնցումների: Մեզ պարտադիր փոփոխություններ են անհրաժեշտ՝ ժողովրդի ազատ կամաարտահայտմամբ:

Մեծաքանակ ռեսուրսներով թշնամուն մենք կարող հակադրվել բացառապես մի բանաձևի պարտադիր և անթերի կիրառմամբ՝
կրթություն+գիտություն+ռազմաարդյունաբերություն:

Ժակ-Հակոբ Պապիկյան