Ընդդիմության կողմից իշխանությանն ուղղված մեղադրանքները վաղուց հատել են աբսուրդի սահմանը ոչ միայն իրենց բովանդակությամբ, այլ նաև հակադիր ծայրահեղականությամբ։ Եվ որ ամենացավալին է՝ նմանօրինակ շահարկումների թեմաներում ընդդիմությունը չի խորշում շահարկելու ազգային անվտանգության հարցերը․
Դիցուք՝ հակառուսականությո՞ւն, թե՞ ինքնիշխանությունը Ռուսաստանին զիջելու քաղաքականություն․ Կողմնորոշվեք պարոնայք։
Մինչ ընդդիմադիրները փրփուրը բերաններին իշխանություններին մեղադրում են հակառուսականության և «ռուս»-ի հետ լավ չլինելու արդյունքում փորձանքի բերելու մեջ, նույն շրջանակների մեդիագործիքները վարում են այլ քաղաքականություն՝ ռուսական կողմի հետ շրջանակային և ռեգիոնալ անվտանգության պայմանագրերի հիման վրա տեղակայվող սահմանապահ ուղեկալների թեման ներկայացնելով որպես սուվերենության զիջում։
Կառուցողական և ազգային շահերով իրապես մտահոգ ընդդիմությունը առնվազն պետք է այլընտրանքային լուծում տեսնի, կամ քաղաքական կամք դրսևորի՝ մատնանշելու այլ քաղաքական սլաք կամ ուղղվածություն։
Մի կողմ թողնենք, որ Ռուսաստանի ներկայությունը Հայաստանում ոչ մի ղեկավար չի վիճարկել և անկախությունից ի վեր ռուսական խաղաղապահ զորքերը ի դեմս 102-րդ ռազմաբազայի՝ վերահսկում են հայ-թուրքական սահմանը և կարծես թե այս հարցում սուվերենության կորուստ չտեսնող շրջանակները Ոսկեպարի, Սոթքի և այլ հատվածներում ռուսական կողմի ներկայությունը շատ ցավոտ են տանում։
Առաջնահերթ դիտարկումը պետք է հիմնված լինի ոչ թե ցանկությունների, կամ մաքսիմալ «հայրենասեր» երևալու ձգտման, այլ քաղաքական ներուժի, ռազմական հնարավորությունների, և ռեգիոնալ դիրքավորումների մեջ սեփական երկրի պոտենցիալի իրատեսական գնահատականի վրա։ Եվ հարցը բնավ էլ տարբերակի ճիշտ ու սխալի մեջ չէ, այլ ռադիկալ ընդդիմության խայտառակ դիստրուկտիվ կեցվածքի։
Կողմնորոշվե՛ք, պարոնայք, ԿՌիմ վա՞շ, իլի նաշ։
