Առաջին անգամ ծնեբեկը սկսել են մշակել Հունաստանում 2500 տարի առաջ։ Իսկ ինքնին անունը նույնպես գալիս է Հունաստանից և նշանակում է «ցողուն»։ Հին Հռոմում ծնեբեկը նույնպես շատ էին սիրում որպես դելիկատես: Ծնեբեկի բաղադրատոմսը կարելի է գտնել աշխարհի հնագույն խոհարարական գրքում՝ հռոմեացի գուրման Ապիցիուսի De re coquinaria-ում։ Բացի Հուլիոս Կեսարից ծնեբեկին սեր են խոստովանել Լյուդովիկոս XIV-ը և Թոմաս Ջեֆերսոնը։

Ծնեբեկի ծագումն անհայտ է։ Կա տեսություն, որ ծնեբեկը ծագում է Միջերկրական ծովի տարածաշրջանից, ենթադրություններ կան, որ այն գալիս է Հյուսիսային Եվրոպայից: Ծնեբեկի ընտանիքը շատ մոտ է շուշանազգիներին։ Այսպիսով, ծնեբեկը սոխի և սխտորի մերձավոր ազգականն է։ Ծնեբեկի մեկ չափաբաժնի մեջ կա ընդամենը 16 կալորիա, այն լի է A, B, C, E վիտամիններով, կալիումով, ցինկով և ֆոլաթթուով, ինչի պատճառով ծնեբեկի օգտագործումը խորհուրդ է տրվում հղիության ընթացքում։

Ծնեբեկի ցողունները սովորաբար խորհուրդ են տալիս մաքրել կեղևից, իսկ ներքևի մասը կոտրել (ուղղակի թեքեք ցողունը և այն կկոտրվի, որտեղ անհրաժեշտ է): Որոշ խոհարարներ, սակայն, կարծում են, որ պետք է ոչ թե մաքրել կեղևը, այլ ուշադիր ընտրել՝ ընտրելով միայն ամենաերիտասարդ և թարմ ցողունները: Ծնեբեկը կարգավորում է արյան մակարդումը, կանխում չարորակ ուռուցքների առաջացումը։

Ծնեբեկը օգնում է անպտղության դեպքում։ Այն ունի երիտասարդացնող ազդեցություն և կարգավորում է հորմոնները։ Մեծ Բրիտանիան ավելի ու ավելի է սիրում ծնեբեկ։ 2011 թվականից այս մշակաբույսի մշակման համար նախատեսված հողատարածքներն աճել են 24 տոկոսով։

Գրիգ Հակոբյան

Մեզ կարող եք հետևել նաև Instagramum: