Ապրիլի 11-ին հերթական ռազմական սրացումն արձանագրվեց հայ-ադրբեջանական սահմանին։

ՀՀ ՊՆ-ն պաշտոնական հաղորդագրությամբ հայտնեց, որ Ադրբեջանի ԶՈՒ ստորաբաժանումները կրակ են բացել Տեղ համայնքի հատվածում ինժեներական աշխատանքներ իրականացնող հայկական Զինված ուժերի զինծառայողների ուղղությամբ: Հայկական կողմը դիմել է պատասխան գործողությունների։

Փոխհրաձությունը տարբեր ինտենսիվությամբ ձգվեց ողջ օրվա ընթացքում։ Ռազմական գործողության արդյունքում հայկական բանակի 4 նվիրյալներ անմահացան․ նվիրյալներ՝ բառի ամենաբնութագրական իմաստով․ նրանցից յուրաքանչյուրի կենսագրությունն ու ծառայակիցների վկայություններն են դա փաստում։

Փաստացի աշխարհաքաղաքական իրավիճակը որքան էլ կատարվածը օրինաչափության բանաձևում տեղավորելու հիմքեր ստեղծի, իրականում յուրաքանչյուր դիպվածում մարդկային գործոնն ամենամեծ դերն է խաղում։

Տեղ գյուղը պահել են սահմանում զենքը ձեռքին կանգնած տղերքը, տեղ գյուղը պահել են իրենց տներում ապրող և հարձակվող թշնամու աչքերի մեջ ուղիղ նայող գյուղացիները, ու եթե հրամանատարը՝ իր հերթին, շարքային զինվորը՝ իր հերթին, անձնվիրաբար չկռվեր՝ թիկունքում նույն թեզն էր շահարկվելու, որ «իշխանությունը Տեղը հանձնեց», որ «գյուղը վաղուց էին տվել», ու տեղի ունեցածում իշխանությունը փնտրելու էր դավաճանների 5-րդ շարասյուն, ընդդիմությունը՝ դա ներկայացնելու էր հողատու-դավաճանության ապացույց։

Մյուս կողմից էլ՝ արձանագրված միջադեպը երկար ժամանակ կքննարկվի նաև դիվանագիտական սեղաններին․ ռազմավարական գործընկերն ամեն առիթով կշեշտի, որ իր շնորհիվ դադար արձանագրվեց, վերլուծաբանների մի հատված դա կկապի ԵՄ դիտորդական առաքելության հրանարավորությունների հետ, և իրական քաղաքականության մեջ, այո՛, այս գործոններից յուրաքանչյուրն էլ գուցե չափվող կշիռ ունենա գործընթացում, բայց գլխավոր գործոնը եղել և մնում է առաջնագծում կանգնած զինվորը, սպան ու հրամանատարը, ով զիվորական և բարոյական պարտավորությամբ կատարում է իր առաքելությունը՝ ցավոք՝ հաճախ կյանքի գնով։

Տեղ գյուղի դիրքերում ծավալված մարտերում անմահացածներն իսկական հերոսներ են, որոնց մասին ժամանակն ու պատմությունը հաստատ պատմելու են սերունդներին․ ու նրանց հավասար հերոսներ կան, որոնք այս պահին էլ շարքում են, ու շարունակում են պահել Տեղն ու Հայաստանը։

Բանակը պետք է վստահ հենվի սեփական պետության իշխանությանը, ու պետությունն էլ պետք է անվերապահ վստահ լինի իր զինվորի ու հրամանատարի վրա․ սա ամենակարևոր գործոնն է՝ թե դիվանագիտական, թե գլոբալ աշխարհաքաղաքականության մեջ շահեկան դիրքավորման, կամ առնվազն՝ հնարավոր առավելագույնին հասնելու համար։

Նվարդ Մելիքյան