Քաղաքական լրագրության ոլորտն անհնար է պատկերացնել առանց քաղաքագիտական գիտելիքների ու կրթության։ Այս ոլորտում ուղիղ հնչեցրած միտքն ու ասելիքի տողատակերը փակ ցիկլում չեն շրջանառվում, այլ հասանելի են հասարակության լայն շերտերից մինչև երկրի հետ բանակցող թշնամիներ, ոչ բարեկամ դաշնակիչներ ու հնարավոր միջնորդ երրորդ կողմեր։ Հետևաբար՝ թե՛ հարցադրումը, թե՛ արձագանքն ու մեկնաբանությունների շեշտադրումները պետք է հաշվի առնեն մի շարք կարևոր նրբություններ:
Քաղաքական լրագրողը չի կարող խեղկատակության վերածել պատերազմի մեջ գտնվող երկրի կարևորագույն հարցերի քննարկումը՝ ճակատագրական պահին։ Խոսքի ազատությունն ու ժողովրդավարական արժեքները պետությունն ու պետականությունը ցինիկ քննարկումների հարց դարձնելու համար չեն։
Եվ որքան էլ ավելի կարևոր խնդիրներ ունենք լուծելու, բայց և այնպես՝ պետության առաջին դեմքերի հանրային հաղորդակցության հարցերով զբաղվողները պետք է հիմնավոր քայլեր ձեռնարկեն՝ առնվազն չնույնադասելու հակապետական քաղաքական շահեր սպասարկող ծախու գրչակներին քաղաքական վերլուծություն գեներացնող լրագրողների հետ։ Սա է պատճառը, որ լրագրությունը կորցնում է իր նշանակությունը, հանրային վստահությունն ու հարգանքը։