Հայաստանյան ներքաղաքական կյանքում Արցախի հարցը, բնականաբար, իր կարևորագույն տեղն ունի: Հասարակական-քաղաքական դաշտում որևէ գլոբալ իրադարձություն անհնար է առանց Արցախյան հարցի արծարծման:  Վերոգրյալի շնորհիվ՝ Արցախի հարցը խաղաքարտ կամ լծակ է դարձել մեր երկրի քաղաքական սուբյեկտների ձեռքում սեփական ներքաղաքական օրակարգը լցնելու համար: Ընդ որում, դա եղել է գրեթե ողջ 30 տարվա ընթացքում:  Որպես կանոն, հայաստանյան ընդդիմադիր ուժերը իրենց ներքաղաքական պայքարի զինանոցում պատվավոր տեղ են հատկացրել Արցախի հարցին:

Ձգտելով խաղալ հասարակության նուրբ զգայարանների հետ՝ տարիների ընթացքում ընդդիմադիր դաշտում կառուցվել է «հասեեքքք, գործող իշխանությունները Արցախը հանձնում են» միֆը: Իրականում սա պարզ քաղաքական տեխնոլոգիա է, որը որևէ կապ չունի իրականության հետ: Ցավալի է, որ տարիներ շարունակ հայաստանյան ընդդիմադիր դաշտում քաղաքական կամ գաղափարական ասելիքի այնպիսի սով է եղել, որ մեր գրեթե բոլոր ընդդիմությունները իշխանության հասնելու իրենց ռազմավարության մեջ յուղոտ տեղ են հատկացրել Արցախը հանձնելու միֆին:

Այդպես էր դեռևս 90-ականներից սկսած, երբ անգամ պատերազմի տարիներին Երևանում ընդդիմությունը հանրահավաքներ էր կազմակերպում: Այդպես էր նաև 90-ականների վերջին, երբ Արցախի հարցի լուծման տարակարծությունների պատճառով ուղղակիորեն հրաժարական պարտադրվեց նախագահ Տեր-Պետրոսյանին: Իրականում ինչպես դիպուկ էր նկատել Տեր-Պետրոսյանը, Արցախի խնդրի շոշափումը ընդամենը պատրվակ էր իշխանության հասնելու համար: Հետագայում ընդդիմադիր դաշտում գործունեության այս սկզբունքը որևէ կերպ չփոխվեց: Ընդդիմությունը տարիներ շարունակ իր քննադատության ռազմավարության մեջ տեղ էր հատկացնում Արցախը հանձնելու միֆին:

2018թ. Թավշյա հեղափոխությունից հետո իշխանությունից հեռացած նախկին ռևանշիստական ուժերը, որոնք այժմ դիրքավորվել են ընդդիմադիր դաշտում, շարունակում են այս նույն գիծը: Այն է՝ «Հասեեքքք, այս իշխանությունները, կամ վարչապետը հանձնում են Արցախը»: Շարքային հասարակ քաղաքացին, որը հենց հանդիսանում է իրենց լսարանային թիրախը, պետք է կարողանա հասկանալ, որ սա զուտ ներքաղաքական պայքարի տեխնոլոգիա է, որը կիրառվում է և շարունակվելու է կիրառվել: Եվ ընդդիմությունը, օգտագործելով իշխանության թույլ տված սխալները արտաքին քաղաքական ոլորտում, կամ թեկուզ հենց Արցախյան հարցի բանակցությունների շրջանակում (որոնք ի դեպ այժմ առկա են), մշտապես փորձելու է իշխանությանը մեղադրել բոլոր գրված և չգրված մեղքերի մեջ: Սա է հայաստանյան ներքաղաքական պայքարի վերջին մոտ 30 տարվա տրամաբանությունը: Իսկ իրականությունն այն է, որ Արցախը չէին հանձնելու Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ, Արցախը չէին հանձնելու նախկին իշխանությունների ժամանակ, և առավել ևս չեն հանձնելու հիմա և երբեք: Որովհետև յուրաքանչյուր իշխանություն գիտակցում է, որ Արցախի հարցում որևէ այդպիսի դրսևորումը իրեն իշխանություն է արժենալու և դա միայն մինիմալը: