Սոցիալական մեդիայից հայտնի դարձավ, որ բռնատեղահանված մի խումբ արցախցիներ Երեւանի էլիտար շենքերից մեկի բակում բողոքի ակցիա են անցկացրել:

Ըստ տեղեկությունների, նույն շենքում արցախցի նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյա է ապրում: Երեւանում բնակարան ունեն արցախցի բազմաթիվ նախկին պաշտոնյաներ, ոմանց մասին նույնիսկ ասում են՝ շքեղ առանձնատուն են ձեռք բերել կամ հարկաբաժին: Եւ եթե մեկի տան մոտ բողոքի ակցիա է անցկացվում, ապա կգտնվեն մարդիկ, որ երկրորդի-երրորդի կամ տասներորդի առանձնատուն կգնան: Իսկ հետո՞:

Բռնատեղահանված 120 հազար մարդուն, իհարկե, պետք են գլխավերեւում տանիք, աշխատանք, սոցիալական պաշտպանվածություն, երաշխիք, որ կամ անվտանգ եւ արժանապատիվ կվերադառնա, կամ կորցրած ունեցվածքի դիմաց փոխհատուցում կստանա և կամ կապրի Հայաստանում, կամ բարեկեցություն կփնտրի այլուր:

Առանձին-մասնավոր-անհատական հնարավորություններով, կարծես, խնդիր լուծելը բարդ է: Բժիշկներն ընդառաջում են կոլեգաներին, լրագրողները գործընկերների համար հնարավորություն գտնում են, մարզերում ուսուցիչներին «նեղ արա՝ տեղ արա» սկզբունքով աշխատանք են գտնում… Բայց տասնյակ հազարավոր բռնատեղահանվածներ, միեւնույն է, ծանր վիճակում են: Բավական է հետեւել սոցցանցային գրառումներին, որպեսզի պատկերն առարկայական լինի: Արցախի նախագահը, կառավարության անդամները, ԱԺ պատգամավորները, քաղաքական ուժերի առաջնորդները Երեւանում են: Երբեմն մամուլում «փակ քննարկումների» մասին տեղեկություններ են հայտնվում, բայց թե կոնկրետ ինչ հարցեր են արծարծվում եւ ինչ լուծումներ առաջարկվում՝ այդպես էլ մնում է գաղտնիք:

Աղետն, իհարկե, ծանրագույն փորձություն է: Վերջերս տեղեկություն կար, որ փոխվարչապետ Տիգրան Խաչատրյանն ընդունել է արցախցի մի քանի գործիչների: Եւ ի՞նչ: Մյուս թեւից անմիջապես հակադարձեցին, թե նրանք «ողբերգության համար պատասխանատու են եւ չեն կարող ներկայացնել բռնատեղահանված բնակչության շահերը եւ պաշտպանել նրա իրավունքները»: Սա արդեն քաղաքական ֆրուստրացիա է: Իսկ ո՞վ է լիազորված հանդես գալու 120 հազար մարդու անունից: Նախագահ Սամվել Շահրամանյա՞նը, կառավարությո՞ւնը, Ազգային ժողո՞վը: Ֆորմալ առումով՝ այո, բայց հինգ ամիս է անցել՝ ոչ ոք մի ամփոփ մոտեցում չի արտահայտում: «Քննարկումներն ընթանում են, վերջնական որոշում դեռ չկա»,- ասում են նախագահի, կառավարության եւ Ազգային ժողովի շրջապատից:

Ե՞րբ է որոշում ընդունվելու՝ հայտնի չէ: Իսկ սոցիալական ցանցերում արդեն հնչում են «ապան (պապիկը) պետք է ոտքի կանգնի» ոճով եւ ոգով կոչեր: Արցախցի «ապան» Երեւանում ոտքի է կանգնում որ ի՞նչ անի: Սա էլ, հավանաբար, մարդկային ֆրուստրացիայի դրսեւորում է, երբ հիասթափվածությունը հաղթահարելու այլ հնարավորություն չի տեսնվում, քան՝ հանրահավաքը: Քառասուն հազարանոց հանրահավաքներ նաեւ Ստեփանակերտում են անցկացվել: Արդյունքն այն էր, որ նվազագույն ռեսուրսներ ունեցող իշխանությունը նստավայրից իջավ՝ միացավ հրապարակի վրանաճամբարին:

Մարդը, անհատը, ադամորդին իրավասու է խումհարը զարթխումով հաղթահարել: Բայց դա անձնական ընտրություն է: Ժողովուրդը, հանրությունը ճգնաժամից մի ելք ունի. նախ` սթափ դատել:

Վահրամ Աթանեսյան