Բաքվի լրատվամիջոցները Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունների մատուցմամբ տեղեկատվություն են տարածել, որ «Հայաստանն Ուկրաինային խորհրդային արտադրության սպառազինություններ է մատակարարել»: Սադրանքն իր տեղն է գտել նաեւ Հայաստանի ռուսալեզու մամուլում: Հստակ ինֆորմացիա կա, եւ դա հրապարակային հաստատել է Սերբիայի նախագահը, որ Ադրբեջանը Սերբիայից 800 միլիոն դոլարի սպառազինությունների գնման պայմանագիր ունի: Խոսքը ինքնագնաց հաուբիցների եւ ռազմամթերքի, այն է՝ 155մմ. տրամաչափի արկերի մասին է: Գնված սպառազինության եւ ռազմամթերքի առաջին խմբաքանակն Ադրբեջանը Սերբիայից առաքել է Արաբական միացյալ էմիրություններ, որտեղից «հետքը կորել է»: Սերբիայի նախագահն ասել է, որ առքուվաճառքից հետո սպառազինությունների տնօրինման հարցում Ադրբեջանը ոչնչով սահմանափակված չէ, Սերբիան էլ պատասխանատու չէ: Շատ պարզ հասկացվում է, որ Ադրբեջանը սերբական ինքնագնաց հաուբիցները տրամադրել կամ վերավաճառել է երրորդ երկրի: Կամ՝ Ռուսաստանին, կամ՝ Ուկրաինային: ՌԴ եւ ԱՄԷ քաղաքացի Պավել Դուրովը օգոստոսի 11-24-ը գտնվել է Բաքվում, որտեղ սպասել է Պուտինի հետ հանդիպման: Պաշտոնապես ասվում է, որ նման հանդիպում չի կայացել: Բաքվից Պուտինի մեկնելուց հինգ օր անց Դուրովը նույն «Հեյդար Ալկիեւ» օդանավակայանից թռել է մասնավոր ինքնաթիռով: Օնլայն դիտարկման տեղեկություններով՝ Ֆրանսիայի Ռեյմս քաղաքի շրջանում Դուրովի ինքնաթիռը փորձել է «էշելոնից շեղվել»: Ֆրանսիական ծառայությունները հինգ րոպե անց հարկադրել են, որ ինքնաթիռը վերադառնա Փարիզի օդային միջանցք: Դուրովի ձերբակալության առթիվ անհանգստություն ցուցաբերած եվրոպական միակ առաջնորդը Սերբիայի նախագահ Վուչինչ է: Այդ տագնապը Ֆրանսիան փոխհատուցել է՝ վերջին պահին համաձայնելով Սերբիային վաճառել գերարդիական տասներկու կործանիչ: Իր հերթին Սերբիայի նախագահը վարձահատույց է եղել՝ մերժելով ԲՐԻԿՍ-ի գագաթաժողովին մասնակցելու՝ Պուտինից ստացած հրավերը: Հաջորդ օրը ՌԴ Անվտանգության խորհրդի նախագահի տեղակալ Մեդվեդեւը փաստացի ասել է, որ Դուրովը Telegram-ի տեղեկատվական բազայի վերծանման էլեկտրոնային «բանալիները փոխանցել է» Ֆրանսիայի հատուկ ծառայություններին: Դուրովը կարող է Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի համար շատ ցավոտ բացահայտումներ անել՝ կապված քառասունչորսօրյա պատերազմի, անցյալ տարվա սեպտեմբերի 19-ի ահաբեկչության եւ ԼՂ-ից հայ բնակչության բռնատեղահանման իրական շահառուների եւ նպատակների հետ: Հայաստանի կողմից Ուկրաինային «խորհրդային սպառազինությունների մատակարարման» առասպելը հորինվել է հնարավոր բացահայտումների ազդեցությունը ցրելու համար: Այդ առասպելը քննություն չի բռնում մի քանի հիմնավորմամբ: Նախ, Իլհամ Ալիեւը հայտարարել է, որ քառասունչորսօրյա պատերազմում ոչնչացրել է հայկական բանակի գրեթե ամբողջ զրահատեխնիկան, հրթիռա-հրետանային եւ ՀՕՊ միջոցները: Այսինքն, Հայաստանը ֆիզիկապես ընդունակ չէ որեւէ մի երկրի սպառազինություն մատակարարել: Երկրորդ, Ուկրաինան խորհրդային սպառազինությունների շտեմարան է, նույնը վերաբերում է Արեւելյան Եվրոպայի երկրներին: Երրորդ, Ուկրաինայի ինչի՞ն է պետք խորհրդային սպառազինությունը, եթե երկրի նախագահն ասում է, որ պատերազմում կհաղթի հեռահար սպառազինություն ունեցող կողմը: Ուկրաինական պատերազմում ոչ միայն «Գրադը» եւ Դ-20 քարշակային թնդանոթը, այլեւ ՏոչկաՈՒ-ն ոչինչ չի որոշում: Այդ կարգի սպառազինությունը մեր օրերում պարսատիկ է, իսկ ռուսական բանակը ճնճղուկ չէ:

Թիվ 1 սյունակ, Վահրամ Աթանեսյան