Այսպես կոչված «Զանգեզուրի միջանցքի» հարցում ռուս-իրանական վերջին օրերի լարվածությունը բացահայտում է Ադրբեջանի աշխարհաքաղաքական մերկությունը: Ընդ որում՝ միանգամից երկու առումով: Իլհամ Ալիեւն, ինչպես հայտնի է, քառասունչորսօրյա պատերազմից հետո հայտարարել է «Ադրբեջանից Ադրբեջան գնալու համար մենք ոչ մեկի թույլտվության կարիքը չունենք»:

Խոսքը Ադրբեջան-Նախիջեւան հաղորդակցության մասին է, որ իրականացնելու համար Ալիեւը Հայաստանի գործոնը բացառում էր: Որոշակի ժամանակ անց նա հռետորաբանությունը փոխեց եւ ասաց, որ Հայաստանից «տարածքային պահանջներ չունի»:

Այսինքն, ընդունեց, որ Նախջեւանի հետ հաղորդակցությունը բոլորովին էլ «Ադրբեջանից Ադրբեջան գնալ-գալ չէ»:

Ռուս-իրանական բանավեճը ցույց է տալիս, որ Ադրբեջան-Նախիջեւան հաղորդակցությունը, պատկերավոր ասած՝ «Բաքվի կերակուրը չէ»:

Ադրբեջանը իրենից աշխարհաքաղաքական դերակատարություն չի ներկայացնում, ընդամենը գործիք է:

Քառասունչորսօրյա պատերազմի բուն թիրախը Սյունիքն էր, Ադրբեջանի եւ Նախիջեւանի ֆիզիկական միավորումը: Այնպես, ինչպես առաջին պատերազմում Հայաստանը եւ Լեռնային Ղարաբաղն են մեկ ընդհանուր տարածք կազմել:

Հաղորդակցության հարցում Ադրբեջանի երրորդական-չորրորդական դերի բացահայտումը գալիս է ապացուցելու, որ Ալիեւը քառասունչորսօրյա պատերազմում նույնպես գործիք է եղել:

Պատերազմը ծրագրել եւ վարել են այն ուժերը, որ այսօր Հայաստանին մեղադրում են «Զանգեզուրի միջանցքի» ծրագիրը «սաբոտաժի ենթարկելու» մեջ: Որովհետեւ եթե պատերազմի աշխարհաքաղաքական նշանակության նպատակի իրացման հարցում Բաքվի ազդեցությունը զրո է, ապա պատերազմին նրա մասնակցությունը ստանում է զուտ տեխնիկական նշանակություն:

Թիվ 1 սյունակ, Վահրամ Աթանեսյան