Միքայել Մինասյանը ողբերգական կերպար է: Ողբերգական՝ իհարկե քաղաքական կարգավիճակի տեսանկյունից, ինչպես պատմական բոլոր այն արքայազները, որոնք գահը ժառանգելու փոխարեն հեռացվել են իշխանությունից՝ դառնալով վտարանդի,-գրում է 1in.am-ը։
Նա այնքան մոտ էր գահը ժառանգելուն, ևս մի քանի տարի և Սերժ Սարգսյանը կհեռանար իշխանությունից՝ ավատատիրական սկզբունքով թագավորությունը թողնելով Մինասյանին (ամեն դեպքում նա այդպիսի ձգտումներ ուներ)։ Բայց պատմական ընթացքը ոչ միշտ է համընկնում մարդկային ցանկությունների հետ։ Ժողովրդական ցասման փոթորիկը փլատակների կույտի վերածեց թագավորությունը։ Դա զուտ մեկ անձի հեռացում չէր, այլ արքայատոհմի ընդհատում։ Այսինքն ինչ-որ փուլում գահը ժառանգած Սերժ Սարգսյանն այլևս զրկվեց այդ նույն գահը ինչ-որ մեկին փոխանցելու հնարավորությունից։
Այս իմաստով Միքայել Մինասյանը կարեկցանքի կարիք ունի, և ոչ միայն գահազրկվելու առիթով, այլ նաև իրականության հետ առերեսվելու պատճառով։ Խնդիրն այն է, որ արքայազնը մշտապես ապրել է բարձր պարիսպներից այն կողմ՝ մարդկային տառապանքներից անդին, անհոգության և հարմարավետության պայմաններում։ Բայց հեղափոխությունը դաժան փորձություն դարձավ գահազրկված Մինասյանի համար։ Վռնդվելով արքայական պալատից՝ նա ինքն իր համար բացահայտեց, որ կյանքն իրականում տառապանք է, պարիսպներից այս կողմ Մինասյանը առերեսվեց անարդարության, անկարողության և պարտության հետ (հիվանդություն, ծերություն, մահ)։ Նա ի վերջո հասկացավ, որ պալատի կատարյալ կյանքը կեղծիք է՝ գոյություն չունեցող իրականություն, որի մեջ իրեն պահել են ու մեծացրել։
Շարունակությունը՝ սկզբնաղբյուրում։
