Թե ինչու էր Հայաստանում երբեք չեղած ռուս մեծ բանաստեղծուհին այդքան սիրում մեր երկիրը, դժվար է հստակ ասել, սակայն դժվար չէ գուշակել: Այդ սիրո գրական դրսեւորումներն եղան հայ դասականների բանաստեղծությունների նրա թարգմանությունները: Ցանկը բավական տպավորիչ է` Դանիել Վարուժան, Ավետիք Իսահակյան, Վահան Տերյան, Մարո Մարգարյան եւ գլխավորապես` Եղիշե Չարենց:

Ախմատովան Չարենցին թարգմանել է երկու անգամ` 30-ականների կեսին եւ 50-ականներին: Նրա թարգմանությունների առանձնահատկություններին, ճշգրտությանը եւ նրբություններին անդրադարձել են տարբեր քննադատներ: Եվ գրեթե բոլոր այդ գիտական անդրադարձներում կարեւոր դերակատարում ունի եւս մեկ անուն: Խոսքը ռուս նշանավոր բանաստեղծ Օսիպ Մանդելշտամի մասին է, որը հմայվել էր Հայաստանով, անմնացորդ սիրահարվել եւ այդ սիրով վարակել նաեւ Աննա Ախմատովային: Սակայն ամեն բան` հերթով:
1930 թվականին ուղեւորությունը Հայաստան Մանդելշտամի համար դառնում է ստեղծագործական վերածննդի սկիզբ, եւ պատահական չէ, որ բանաստեղծը չէր ուզում հեռանալ Հայաստանից. «Միայն հայկական հինավուրց մշակույթի մթնոլորտում, ձուլվելով Հայաստանի կյանքին, պատմությանն ու արվեստին, հնարավոր է վերջ տալ ատաղծագործական այս լեթարգիային: Մոսկվա վերադարձը բացառված է, ամբողջությամբ»։
«Ստեղծագործական լեթարգիայի» վերջն ազդարարվեց Մանդելշտամի Հայաստանին նվիրված բանաստեղծական շարքով, որն առաջին անգամ ընթերցեց Թբիլիսիում Չարենցի համար:

Ավելին՝ mediamax.am