Մարտահրավերները բազմաթիվ են, բայց պետք է աշխատել դժվարագույն լուծումները գտնելու համար

«Բոլոր հարցերին լինելու են պատասխաններ, բոլոր խնդիրներին լինելու են լուծումներ։ Այո՛, դժվար են այն հարցերը և խնդիրները, որ երկրի առջև ծառացած են։ Այո՛, միանշանակ ծանրագույն տարի ենք ունեցել 2020 թվականին, բայց ես ձեզ վստահեցնում եմ, որ հետևանքները վերացվելու են, և մենք նորից վերադառնալու ենք էլի դրական ճանապարհի վրա։ Ես համոզված եմ դրանում, ու հենց այս կառավարությունն այ էտ սկիզբը դնելու է»,- երեկ ԱԺ հարցուպատասխանի ժամանակ, ի պատասխան Գևորգ Գորգիսյանի հարցի, հայտարարեց փոխվարչապետ Տիգրան Ավինյանը։

Հանուն արդարության համաձայնենք, որ հետպատերազմյան շրջանում և՛ արտախորհրդարանական, և՛ խորհրդարանական ընդդիմությունը բարձր աղմուկի տակ փորձում են զրոյացնել իշխանությունների կողմից գործադրվող ցանկացած ջանք, որ ուղղված է պատերազմով, նաև համավարակով պայմանավորված տնտեսական և հումանիտար ճգնաժամը մեղմելուն։

Միգուցե ասեք, որ ջանքերը դեռևս տեսանելի չեն։ Չենք ժխտում, նույնիսկ նկատում ենք բոլոր սխալները, որ առաջացել են այս իշխանությունների վարած քաղաքականության և բացթողումների արդյունքում։ Սակայն, միայն մտածել, որ ամենաառաջնայինը այս վարչախմբի հեռացումն է և պետք է սկզբում նոր կառավարություն ձևավորել, հետո  անցնել բազմաթիվ խնդիրների լուծմանը, նույնպես ճիշտ չէ, նույնիսկ վտանգավոր է հենց այն պատճառով, որ շատ հարցեր կարող են այդպես էլ առկախված մնալ։

Այ, օրինակ՝ դատաիրավական բարեփոխումներին կարծես թե ընդդիմանում են ոչ միայն նախկին քրեաօլիգարխիկ համակարգի ներկայացուցիչները, այլ նաև մի շարք դատավորներ, որ պարբերաբար քաղաքական հայտարարություններ են անում՝ մոռանալով իրենց դերի և կոչման մասին։

Նաև անտեսվում կամ հերքվում են ցանկացած դրական տեղաշարժեր ինչպես Արցախում իրականացվող սոցիալական և բնակարանաշինական ծրագրերը։ Առողջապահության ոլորտը պարբերաբար հայտնվում է քննադատությունների կիզակետում, չնայած ամբողջ աշխարհը դեռ չի հաղթահարել համավարակը։ Թմբկահարում են ներդրումներ չլինելու փաստը՝ չհիշատակելով օբյեկտիվ պատճառներից մի քանիսը, որ օրինակ՝ Հայաստանը փոքր  երկիր է և միշտ էլ գրավիչ չի եղել օտարերկրյա ներդրողների համար, այսօր առավել ևս՝ համավարակի և պատերազմի պատճառով։ Նկատենք՝ նախկին իշխանությունների օրոք էլ «օտար ներդրողների» թեման միանշանակ չէր և պետք չէ առասպելներ հորինել հզոր տնտեսություն ունենալու մասին։

Ու, այո՛, մարտահրավերները բազմաթիվ են, բայց պետք է քրտնաջան աշխատել դժվարագույն խնդիրներին լուծումներ գտնելու համար, ոչ թե քաոսի տպավորություն ստեղծել այն պետական ինստիտուտների հետ ձեռք ձեռքի տված, որոնք դեռևս գտնվում են նախկին իշխանությունների ազդեցության ոլորտում։

Քրիստինե Հովսեփյան