«Անաչառ» ՄԻՊ-ի «բևեռացված» մոտեցումը հասարակության «բևեռացման» դեմ

Մարդու իրավունքների պաշտպանությունը կամ դատապարտելի արարքներն ու արտահայտություններն այդպիսին չպիտի որակվեն՝ առանցքում պահելով, թե ով է այդ որակման հասցեատերը: ՄԻՊ Արման Թաթոյանի կողմից հասարակության բևեռացումը խորացնող, վիրավորանքն ու ատելությունը, անհանդուրժողականությունը զարգացնող վտանգավոր դրսևորումների դատապարտումն առաջին հայացքից բնական, անգամ գովելի իրողություն է, մանավանդ այն համատեքստում, որ ՄԻՊ-ն այն գերատեսչությունն է, որի գործունեությունը պետք է լինի ապաքաղաքական և անկողմնակալ: Բայց անզեն աչքով դիտարկումն էլ անկհայտ է դարձնում, որ պարոն Թաթոյանի գնահատականներն ու արձագանքներն արտահայտվում են ընտրողաբար՝ քննադատության թիրախում պահելով հատկապես իշխանության ներկայացուցիչներին:

Դիցուք՝ ընտրությունների քվեարկության օրվանից հանրային տիրույթ բերված դատապարտելի թեզերին ՄԻՊ-ի անդրադարձը սկսվում է ընդհանրական, բոլոր կողմերին ներառող գնահատականներով. Ապա սահուն անցում է կատարվում անվանական թիրախավորման՝ շեշտելով ՀՀ վարչապետի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Էդուարդ Աղաջանյանին: Թե որքանով է Աղաջանյանի գրառումը համարվում ատելության խոսք տարածում՝ տարբեր դիտանկյուններից և համեմատության մեջ դնելուց հետո գուցե քննարկելի լինի՝ բայց դա հարցի մյուս կողմն է: Ավելի հատկանշական է, որ, օրինակ՝ ոչ պակաս հանրային ճանաչում և ոչ սակավ լսարան ունեցող գործիչների պարագայում՝ վառ օրինակ՝ Գեղամ Մանուկյանը, որի ձևակերպումներն անհամեմատ ավելի ծայրահեղական են, դուրս անգամ բարոյականության սահմաններից՝ որևէ գնահատականի չեն արժանանում նույն ՄԻՊ-ի կողմից:

Երկու գործիչների՝ Աղաջանյանի և Մանուկյանի համեմատությունը զուտ օրինակ է, որի հիմում ընկած տարբերակված վերաբերմունքի այլ օրինակները բազմաթիվ են, իսկ այդ վերաբերմունքի հերքումը կամ փաստարկներն առավել քան անհիմն: Եվ այո, պետական պաշտոնյա լինելն ավելի մեծացնում է հռետորաբանության և արտահայտչաձևերի ընտրության պատասխանատվությունը, բայց դրանից առաջ էլ անվիճարկելի է, որ հանրային զայունության թեմաների շահարկումն անընդունելի է ցանկացած պարագայում՝ անկախ գերատեսչության ունեցած հեղինակությունից և նրան հատկացված դիրքից: Ընտրողաբար դատապարտելիությունը կամ մարդու իրավունքների պաշտպանության կամայական հասցեականությունն անընդունելի է ցանկացած պարագայում: