Այսպիսով, միջինասիական ռեգիոնում ստեղծվում է նոր իրավիճակ, որը իրենից ներկայացնում է չափազանց բարդ մի հանգույց: Ներկայումս Իրանը, Չինաստանը, Ռուսաստանը, Թուրքիան, Պակիստանը, որոնք անմիջական խաղացողներն են ստեղծվող հանգույցում, փորձում են պայմանավորվել Թալիբանի հետ, յուրաքանչյուրը իր ռիսկերի և խնդիրների համատեքստում: Սակայն, մեղմ ասած բարդ է ասել, թե որքանով են այդ պայմանավորվածությունները լինելու կայուն և հուսալի: Բանն այն է, որ Աֆղանստանում վերադարձող Թալիբանին, չնայած արագ ռազմական կամ ռազմա-քաղաքական բլից-կրիգին, ներկայումս անհրաժեշտ է որոշակի ժամանակ՝ ամբողջապես հաստատվելու և կառավարման ղեկը ստաձնելու, կայունանալու համար:
Ըստ այդմ, Թալիբանը ևս շահագրգռված է բազմակողմ այդ պայմանավորվածությունների հարցում: Սակայն, ի՞նչ կանի արմատական սուննի իսլամ դավանող շարժումը դրանից հետո, երբ ամրանա Աֆղանստանի իշխանության կարգավիճակում և ավելի մեծ ծավալով ու հավակնություններով ներգրավվի ռեգիոնալ խաղին: Որքանո՞վ են մնալու պայմանավորվածությունները Չինաստանի, Իրանի, Ռուսաստանի, Թուրքիայի կամ Պակիստանի հետ: Եվ հատկապես ո՞ր ուղղությամբ է շարժվելու հնարավոր «փլուզումը» և Թալիբանի հավակնությունը: Ակնհայտ է, որ իբրև կանոն, արմատական ամբողջատիրական փակ ռեժիմները չեն կարող հուսալի և ամուր լինել առանց այդ տարածական հավակնությունների:
