Բրեգենցի հանրահայտ փառատոնը ծնվել է Ավստրիական Բրեգենց քաղաքում՝ Կոնստանց լճի վրա դեռ 1946 թվականին։ Սկզբում փառատոնը քաղաքում անցկացնելու գաղափարը համարվում էր անհեթեթ, քանի որ այնտեղ նույնիսկ թատրոն չկար, բայց ի վերջո գտնվեց բավականին օրիգինալ լուծում։ Մոցարտի «Bastien et Bastienne» առաջին օպերան բեմադրվել է լողացող նավերի վրա տեղադրված երկու բեմերում: Մեկ նավահանգստում տեղակայված էր Վիեննայի սիմֆոնիկ նվագախումբը, իսկ մյուսում գլխավոր բեմը։

Առաջին օպերան 1946 թվական

Անցած 60 տարիների ընթացքում բեմի դիզայնը փոքր-ինչ փոխվել է՝ լճի հատակին կառուցվել է բետոնե հիմք, որի վրա գտնվում է բեմի հիասքանչ վերգետնյա հատվածը։ Հաջորդ ներկայացման համար նա փոխում է իր տեսքը՝ վերածվելով գործողության գլխավոր դեկորացիայի։

Լողացող բեմում ներկայացում դիտելը այնպիսի թատերական փորձ է, որը երկար կհիշես։ Յուրաքանչյուր գործողության համար ստեղծվում են անսովոր դեկորացիաներ, որոնք գտնվում են հենց լճի վրա։ Վերջին բանը, որ տպավորել է հանդիսատեսին, Ումբերտո Ջորդանոյի «Անդրե Շենիեր» օպերայի բեմադրությունից յակոբինի 24 մետրանոց կիսանդրին էր:

Ամեն 2 տարին մեկ տեսարանը ամբողջությամբ վերակառուցվում է, ուստի իմաստ ունի նորից ու նորից վերադառնալ այստեղ: Բացօթյա դահլիճը տեղավորում է 6000 հանդիսատես, սակայն տոմսերը արագ սպառվում են, քանի որ փառատոնը տեղի է ունենում միայն ամռանը:

Բնականաբար, դա նպաստում է փառատոնի անհավանական պոպուլյար լինելուն։ Ամեն տարի Բրեգենցի փառատոնը հավաքում է հարյուր հազարավոր հանդիսատեսի, ովքեր գալիս են Բրեգենց ամբողջ աշխարհից: Այսպես, օրինակ, Վերդիի «Տրուբադուր» օպերան 2005-2006 թվականներին այցելել է ավելի քան 300 հազար մարդ։ Ոչ պակաս ապշեցուցիչ է բուն թատրոնի այցերի մասշտաբները. դրան մասնակցել է 172,862 մարդ:

Վերդիի «Տրուբադուր» օպերան 2005-2006 թվականներ

Օպերային սեզոնի ավարտից հետո բեմական կառույցները ոչ թե ապամոնտաժվում են, այլ մնում են ձմռանը, որպեսզի հաջորդ ամառ կրկին զարմացնեն, զարմացնեն և ապացուցեն, որ օպերան մոռացված ու ձանձրալի արվեստ չէ, այլ սիրված, ժամանակակից և հետաքրքիր։

Աստղ Խաչատրյան