Իսրայելական տնտեսությունը վառ օրինակն է այն բանի, թե ինչպես կարող է պետությունն  արագ զարգանալ ծայրահեղ սահմանափակ ռեսուրսներով և անընդհատ ռազմական սպառնալիքի պայմաններում։

Մենք երազում էինք մեր հողակտորի մասին, բայց մեր ստացած հողը երազ չէր: Դա փոքրիկ հատված էր ՝ Միջին Արևելքի մեկ հազարերորդ մասը: Այս հողը մեզ այնքան էլ լավ չէր վերաբերվում: Կային ճահիճներ, մոծակներ, հարավում գտնվող անապատ, քարեր: Ընտրությունը պետք է լիներ մոծակների և քարերի միջև: Դրա վրա երկու լիճ կար ՝ մեկը մեռած էր, մյուսը ՝ մեռնում էր:

Հայտնի գետ կար, բայց դրա մեջ ջուր չկար: Այսինքն ՝ ջուր ընդհանրապես չկար: Բնական ռեսուրսներ էլ չկային, ոչ ոսկի և ոչ էլ նավթ։ Ասում էին, որ Մերձավոր Արևելքում կան երկու տեսակի երկրներ ՝ նավթային երկրներ և սուրբ երկրներ: Մեր երկիրը միանշանակ սուրբ էր, որովհետև այնտեղ ոչինչ չկար։

Մենք մենակ էինք: Մենք չունեինք կրոնով եղբայր, լեզվով քույր, պատմության մեջ հարևան: Այս ամենը տեղի է ունեցել Հոլոքոստից հետո: Մենք եկանք այնտեղ և չգիտեինք, թե ընդհանրապես ինչ անել: Իրոք չգիտեինք:

Եվ մենք մտածեցինք։  Բնության ամենամեծ հարստությունը մարդն է: Մարդիկ են հարստացնում  երկիրը, ոչ թե հողը ժողովրդին։

Մենք բոլորս դարձանք գիտնական: Իսրայելում յուրաքանչյուր ֆերմեր մտածում էր, թե ինչպես կարող է զարգացնել գյուղատնտեսությունը առանց ջրի, առանց հողի: Մենք սկսեցինք զարգացնել այն: Դա աշխարհում առաջին բարձր տեխնոլոգիական գյուղատնտեսությունն էր: Ես ինքս այն ժամանակ գյուղատնտեսական համալսարանի ուսանող էի։ Փորձում էինք ոռոգում իրականացնել. տաք ջրով ծառեր էինք ջրում, մտածում էինք, որ դրանք այս կերպ ավելի լավ են աճելու:

Ի զարմանս մեզ, պարզվեց, որ սովորաբար հողի վրա հիմնված գյուղատնտեսությունն աշխատում է նաև բարձր տեխնոլոգիաների օգնությամբ։  Մենք այսօր բավականաչափ ջուր ունենք: Ջուրը սովորաբար հայտնաբերվում է `այն չի ստացվում: Մենք սկսեցինք գտնել բանջարեղեններ, որոնք շատ ջուր չեն «խմում»։ Ահա իրական մի գաղտնիք․ կարևոր չէ թե դուք ինչ եք գտնում, կարևոր է թե ինչ եք արտադրում։

Մենք չունեինք ոչ մարդկային ռեսուրս, ոչ սպառազինություն, ոչ գեներալներ․ մենք երբեք չէինք կռվել ու չունեինք ռազմական փորձ։ Կար ընդամենը 450 հազար մարդ։ ՄԱԿ-ը որոշեց ստեղծել Իսրայել պետությունը, բայց իրականում պատերազմ սկսվեց։ Ի՞նչ կարող էինք անել: Երկու բան:

Առաջինը, մարդիկ ստիպված էին դառնալ համարձակ ու քաջ։ Նրանք պետք է հասկանային, որ մենք ընտրության հնարավորություն չունենք։ Կամ պիտի հաղթեինք կամ վերջ։

Երկրորդ, քանի որ մենք զենք չունեինք, մենք սկսեցինք դրանք արտադրել: Բանակը բարելավելու համար մենք պետք է զարգացնեինք ՏՏ: Իսրայելի ՏՏ ոլորտը աշխատում էր բանակի համար: Որովհետև մենք մենակ էինք թշնամական միջավայրում:

Ինչո՞ւ եմ սա ձեզ ասում: Մինչ այժմ ես ասում եմ երիտասարդ տղաներին կամ աղջիկներին. «Ընկերներ, դուք ունեք ավելին, քան կարծում եք: Ծույլ մի եղեք: Դուք ունեք շատ ավելին, քան հողը կարող է ձեզ առաջարկել: Դուք կարող եք արտադրել այնպիսի բաներ, որոնք ձեզ տրված չեն: Սա դաս է բոլորի համար»։

Բոլոր մարդկանց ներուժը շատ մեծ է: Բայց նրանք բոլորն էլ մի փոքր ծույլ են: Եթե ​​ուզում եք ինչ-որ բանի հասնել, ապա պետք է աշխատեք: Ոչինչ չի ընկնում երկնքից: Մենք շատ ծանր աշխատանք կատարեցինք Իսրայելում: Մարդիկ գնում են արձակուրդի, դա ժամանակի վատնում է: Ես արդեն 90 տարեկան եմ և արձակուրդում երբեք չեմ եղել: Նրանք ինձ ասում են. «Դուք խենթ եք, ինչպե՞ս եք հանգստանում»: Ես նախընտրում եմ աշխատել: Ես հաճույք եմ ստանում աշխատանքից:

Պետք է գնալ գիտության հետևից։ Գիտության մեջ չկան սահմաններ ու սահմանափակումներ։ Մի փորձեք լուծել անցյալի խնդիրները, ես նույնիսկ չգիտեմ հնարավո՞ր է դա։ Անցյալը բացարձակ դեր չի խաղում։ Պարզապես ուսումնասիրեք այն, որ չկրկնեք նույն սխալները։ Անցյալում չկա ոչ ապագա և ոչ էլ հույս։

Մարդկանց մեծամասնությունը փորձում է հիշել և ոչ թե պատկերացնել։ Հենց սա է ամենամեծ խնդիրը։ Մարդիկ վախենում են ինչ-որ բանից, բայց միայն Աստված գիտի թե ինչ կլինի մեզ հետ։

Ինձ հարցնում են, եթե հետ հայացք գցեմ, որո՞նք են մեր ամենամեծ սխալները։ Մենք մտածում էինք, որ ունենք մեծ երազանքներ, սակայն իրականում դրանք այնքան էլ մեծ չէին։ Երազեք մեծի մասին։ Որքան մեծ լինի ձեր երազանքը, այնքան շատ բանի կհասնեք։

Սրանք բոլորը դասեր են, որ քաղել եմ անցյալից։