տատս դեռ չի մահացել
բայց ես նրան կարոտում եմ
ես գիտեմ որ սարսափելի բան եմ ասում
ու որ շատերը կսկսեն ինձ ատել սա գրելու համար
ես գիտեմ որ հայրս հորեղբայրս հորաքույրս մայրս ու մյուսները շատ կտխրեն երբ նա չի լինի
ես գիտեմ որ նրան անսահման կարոտելու եմ
ինչպես հիմա
չէ ավելի ուժեղ
շատ ուժեղ եմ կարոտելու
ու ես հեռու եմ նրանից
ու ես չեմ կարող գրկել նրան գոնե երբեմն ավելի հաճախ ու թեթեւակի հույս տալ ոսկրացող մարմնին որ գարուններ կգան ու մեր սարերը կրկին կծաղկեն
որ մենք կխոսենք գուրանի մասին ու գիդիկի ու մեր սարերը կրկին կծաղկեն
ու խոտերը էլի կհարվեն ու էլի կլինեն անհանգստություններ հնարավոր անձրեւի տեղալու մասին
տատս ջահել տատս
տատս սիրուն տատս անեծքներ է տեղում ճտերի գլխին
հավերի գլխին
իր անցած դժբախտությունների գլխին
տատս սիրուն տատս
առաջին անգամ ինձ պատմեց մահվան մասին ես հինգ կամ վեց տարեկան էի
նրա ծոցում սպիտակ ծաղկավոր գիշերանոցի ծալքերի մեջ փակված
տատիս հոտը անուշ տատս ջահել տատս
քույրս՝ ինձնից փոքր, տատս՝ մի անկողնում
որի մետաղական իրար խաչված լարերը հատուկ ճկվելու հնարավորություն ունեին
մենք երեքով այդ գիշեր բացեցինք մահվան գաղտնիքը
հենց այդ ճկվող ցանցի վրա
տատս մեզ երկուսիս շշնջաց, որ մարդիկ մեռնում են
ու ես ինձ հիշում եմ հոնգուր հոնգուր հոնգուր հոնգուր
ճիշտ ինչպես հիմա
գրում եմ տեքստն այս հոնգուր հոնգուր
տատս ծիծաղում էր մեզ վրա
իր երիտասարդ ու չարաճճի ծիծաղով
ընդհանրապես նա սակավածիծաղ մարդ է
բայց այդ օրը աչքերից թափվում էին զվարթ արցունքներ
հոնգուր հոնգուր հոնգուր հոնգուր
տատս բարեկիրթ մի կին
աշխատել է դաշտում
ձի է բեռնել ու ունեցել է նա երեխաներ
Աբո Ժուլետ Գիրո
թոռներ ծոռներ
տատս թիթեռ ու թեւ
տատս ժիր ու թեթեւ
տատս կրակ ու բեռ
տատս ոսկե արտեր
տատս եզակի սեր
տատս տանտեր տատս սրտակեր տատս տատս տատս
ինչ լավ ա որ տատս դեռ չի մահացել ու ես ինձ զգում եմ աշխարհի ամենապաշտպանված մարդը
երբ տատս սկայպի դիմաց նստելով գլուխը տմբտմբացնում ա
թե ինչ գործ ունեմ ես օտար այս հողում