Հայկական «վերջի սկիզբը»

«Պատասխանատու» լրատվամիջոցը, երեւում է, շատ ծանր է տարել, որ կրեմլյան քարոզիչ Անդրոնիկ Միգռանյանի Հայաստան մուտքն արգելվել է: Իշխանության թերացումն է, որ պետք է հրապարակի բոլոր անցանկալի անձանց անունները:

Որպեսզի մարդիկ նախապես իմանան, որ չեն կարող մուտք գործել Հայաստան: Իշխանությունը նաեւ պետք է հանրությանը հրապարակային ծանուցի, որ այդ մարդիկ Հայաստան մուտք գործել չեն կարող, որովհետեւ զբաղվում են հակահայաստանյան գործունեությամբ:

Մոսկվայի համար այս խառնակ, միջազգային հեղինակության առումով նվաստացուցիչ իրավիճակում Երեւան «դեսանտ գործուղելու» ի՞նչ անհրաժեշտություն կա, մի՞թե Կրեմլին սեփական խնդիրները հերիք չեն: Տանուլ տալ Սիրիայում՝ նշանակում է ազդեցություն կորցնել Հյուսիսային Աֆրիկայից մինեւ Չինաստան հիպերտարածաշրջանում, որտեղ հարգում են ուժը, ուժեղ առաջնորդին:

Բաշար Ասադի անկումից հետո Մերձավոր Արեւելք-Կովկաս-Կենտրոնական Ասիա «աղեղի» առանցքային ֆիգուրն այսօր Թուրքիայի նախագահ Էրդողանն է: Նրա հեղինակության դեմ, երեւի, իսլամական աշխարհում խամրել է կամ խամրում է անգամ Իրանի հոգեւոր առաջնորդ այաթոլլա Ալի Խամենեիի եւ Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի բարձրագույն հրամանատարության «աստղը»:

Այս նոր, բայց փորձագետների կողմից դեռեւս տասնամյակ առաջ կանխատեսված իրավիճակն ի՞նչ սպառնալիքներ է ներկայացնում Հայաստանին, վաղը հարավում մենք ի՞նչ հարեւան ենք ունենալու, եթե «սիրիական հեղափոխությունը» տրանսֆորմացվի նաեւ Իրանում: Բանական, հայրենիքի ճակատագրով մտահոգ մարդուն այս հարցը պիտի հետաքրքրի:

Իսկ «պատասխանատու» լրատվամիջոցի խմբագրականն ամոթանք է տալիս ԶՈՒ ԳՇ նախկին պետին, Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականը պահանջած գեներալներին, որ մի «սիրիացի ապստամբների չափ էլ չկային» եւ զենքի ուժով Փաշինյանին չտապալեցին: Պարսավում է, որ չեն հասկացել՝ «հաղթողներին չեն դատում», վստահեցնում, որ միջազգային դերակատարները «կհաշտվեին կատարվածի հետ»:

Եթե հանդիպադրենք այս տողերը եւ Անդրոնիկ Միգռանյանի մուտքն արգելելու դեմ նույն լրատվամիջոցի ցասումը, ապա կայուն տպավորություն է, որ մոսկովյան դեսանտը Սիրիայում Ասադի տապալումից հետո Երեւան է գործուղվել, որպեսզի ինչ-որ շրջանակների ներշնչի, որ այն, ինչ տեղի է ունեցել Դամասկոսում, միանգամայն հնարավոր է նաեւ Երեւանում:

Սիրիայում «ապստամբական ուժերը» դեռ չէին մտել Դամասկոս, երբ տողերիս հեղինակը ֆեյսքուքում զգուշացրեց, որ այս «շունը տիրոջը չճանաչող աշխարոհւմ ամեն ինչ հնարավոր է, նույնիսկ՝ որ Հայաստանը Հայաստանի դեմ պատերազմ սկսի»:

Ոչ ոք հենց այնպես չի ստեղծել ստերեոտիպ, որ «Լեռնահայաստանը պայքարող, իսկ դաշտային Հայաստանը ենթարկվող է»: Այդ թեզը մշակվել է ինստիտուցիոնալ ընդդիմության «խոհանոցում»: Պատմական համեմատությունը կա՝ Նժդեհի օրինակը: Ընդդիմությունը, նրան սպասարկող մամուլը, փորձագետները միաձայն պնդում են, որ Ադրբեջանը «պատրաստվում է օկուպացնել Սյունիքը»:

Ի՞նչ է պետք այդ ագրեսիան կանխելու կամ ագրեսիայի վտանգը չեզոքացնելու համար: Իհարկե, մի բան՝ որքան հնարավոր է՝ արագ ազատվել Նիկոլ Փաշինյանից: Բագրատ Գալստանյանն արդեն ասել է, որ երբ հաջորդ անգամ փողոց դուրս գա, ամեն ինչ ավարտվելու է հաղթանակով: Անդրոնիկ Միգռանյանը, հավանաբար, Երեւան էր գալիս, որպեսզի Սիրիայում Ասադի տապալումը ներկայացնի որպես Վլադիմիր Պուտինի հերթական հաղթանակ, որ պետք է շարունակություն գտնի Երեւանում:

Միգռանյանի մուտքն արգելվել է, նրա փոխարեն դա ասում է «պատասխանատու» լրատվամիջոցը, որ Հայաստանի ընդդիմությանը կոչ է անում դուրս գալ քաղաքական պայքարի սահմանադրական-օրինական ուղեգծից եւ ընդօրինակել ալ-Ջուլանիին՝ զինված ապստամբությամբ մտնել Երեւան եւ տապալել Նիկոլ Փաշինյանին:

Թե ինչ փորձության կենթարկվի Հայաստանը՝ մոսկովյան «պատգամախոսներին», բնականաբար, չի հետաքրքրում: Բայց մի՞թե այդ հարցը չի հուզում հայաստանյան «պատասխանատու» լրատվամիջոցի խմբագրին:

Մեկ անգամ Հայաստանն առաջնորդվել է «թող կործանվի Ծապլվարը, միայն ապրի գաղափարը» հոգեգարությամբ: Հետեւանքը չափազանց ցավոտ է: Բայց դա հոգեգարությու՞ն է, թե՞ կոլաբորացիոնիզմ: Արդյոք Ադրբեջանը չի՞ սպասում, որ Հայաստանը Հայաստանին պատերազմ հայտարարի: Արդյոք այդ պատերազմը հենց Իլհամ Ալիեւը չի՞ հրահրում:

Թիվ 1 սյունակ, Վահրամ Աթանեսյան